ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΣΑΜΑΡΕΙΤΗ ΙΕΡΟΥΡΓΟΥΝΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΒΥΔΟΥ κ.κ. ΚΥΡΙΛΛΟΥ
Κυριακή σήμερα του Καλού Σαμαρείτη τελέσθηκε η Θεία Λειτουργία στο Ναό μας ιερουργούντος του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Αβύδου κ.κ. Κυρίλλου.
Ο Θεοφιλέστατος στον θείο λόγο του αναφέρθηκε στο σημερινό ευαγγέλιο και πόσο δύσκολο είναι να αγαπά κανείς τον πλησίον του όπως αγαπά τον εαυτό του. Ανέλυσε διεξοδικά ότι ο Κύριός μας στην επίγεια ζωή του μας δίδαξε ποιος είναι ο πλησίον και τόνισε: " ο Ιουδαίος στην σημερινή ευαγγελική παραβολή έμεινε αβοήθητος όπως κάνουμε κι εμείς πολλές φορές μπροστά στις ανάγκες των ανθρώπων, μπροστά στα τραύματα των ανθρώπων. Εμείς μπορούμε να τείνουμε μια χείρα βοηθείας όπου η ανάγκη αυτό απαιτεί. Η χείρα βοηθείας δεν είναι πάντα οικονομική, μπορεί να είναι ψυχική, μπορεί να είναι πνευματική, οπότε είναι πιο ουσιαστική στους ανθρώπους που πάσχουν και που υποφέρουν ψυχικά".
Προεόρτια Εἰσοδίων Ὑπεραγίας Θεοτόκου (20 Νοεμβρίου)
Παραμονή της μεγάλης εορτής.
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Χαράν προμνηστεύεται, πᾶσιν ἡ Ἄννα νυνί, τῆς λύπης ἀντίθετον, καρπόν βλαστήσασα, τήν μόνην Ἀειπάρθενον· ἥνπερ δή καί προσάγει, τάς εὐχάς ἐκπληροῦσα, σήμερον γηθομένη, ἐν Ναῷ τοῦ Κυρίου, ὡς ὄντως ναόν τοῦ Θεοῦ Λόγον, καί Μητέρα Ἁγνήν.
Κοντάκιον. Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Εὐφροσύνης σήμερον ἡ οἰκουμένη, ἐπληρώθη ἅπασα, ἐν τῇ εὐσήμῳ ἑορτῇ, τῆς Θεοτόκου κραυγάζουσα· Αὕτη ὑπάρχει σκηνή ἐπουράνιος.
Μεγαλυνάριον.
Ἔργων ἐναρέτων τάς ἀστραπάς, ἀνάψωμεν πάντες, ὡς λαμπάδας παρθενικάς, καί τῇ Θεοτόκῳ, ἐν τῷ ναῷ Κυρίου, λαμπρῶς προσερχομένῃ, προϋπαντήσωμεν.
Ἅγιος Σωζόμενος (20 Νοεμβρίου)
ορφή μέ παγκύπρια πνευματική ἀκτινοβολία εἶναι ὁ Ἅγιος Σωζόμενος. Τήν ἀκτινοβολία του μαρτυροῦν τά πολλά θαύματά του πού μέ εὐλάβεια ἀναφέρονται ἀπό τόν λαό μας, μά καί οἱ ἱεροί ναοί πού εἶναι ἀφιερωμένοι στ’ ὄνομά του.
Καταγόταν ἀπό τήν Καρπασία καί ἔζησε στά τέλη τοῦ 17ου καί τίς ἀρχές τοῦ 18ου αἰώνα. Πέρασε τό πιό μεγάλο μέρος τῆς ζωῆς του στήν ἐξορία (50 χρόνια).
Ἀπό τούς γονεῖς του πού ἤσαν ἄνθρωποι θεοσεβεῖς ὁδηγήθηκε ἀπό μικρός στή μελέτη καί τήν γνώση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Καί ἀγάπησε τά θεία λόγια. Ἡ προσεκτική μελέτη τῆς Γραφῆς καί τῶν διαφόρων θεολογικῶν συγγραμμάτων μέ τά ὁποῖα καταγινόταν καθημερινά, τόν βοήθησαν μέ τόν καιρό νά ἀποκτήσει μία σπάνια γιά τήν ἐποχή του μόρφωση καί γνώση καί νά ἐξελιχθεῖ σ’ ἕναν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ καί ἕνα συνειδητό χριστιανό. Μέ τούς συνεχεῖς πνευματικούς ἀγῶνές του κατώρθωσε νά προχωρήσει καί νά πλησιάσει καί νά ὁμοιάσει κατά τό μέτρο τοῦ δυνατοῦ, τό αἰώνιο πρότυπο, πού πρέπει νά ἔχει κάθε ἄνθρωπος, τόν Χριστό.
Ἅγιοι Εὐστάθιος, Θεσπέσιος καὶ Ἀνατόλιος οἱ Μάρτυρες (20 Νοεμβρίου)
πῆρξαν στά χρόνια τοῦ βασιλιά Μαξιμιανοῦ τό ἔτος 300 μ.Χ. Αὐτοί ἦταν ἀδέλφια μεταξύ τους καί πατρίδα εἶχαν τή Γάγγρα τῆς Μ. Ἀσίας. Οἱ γονεῖς τους ἦταν εἰδωλολάτρες καί ὀνομάζονταν Φιλόθεος καί Εὐσεβία.
Ἀπό τούς τρεῖς, ὁ μέν Εὐστάθιος ἀσχολεῖτο μέ τά γράμματα, οἱ δέ δυό ἄλλοι ἀδελφοί μέ τό ἐπάγγελμα τοῦ πατέρα τους (πώληση φορεμάτων).
Στήν χριστιανική πίστη τούς ἔφερε ὁ πρεσβύτερος Ἀντιοχείας Λουκιανός, ἀφοῦ εἶχε συναντήσει τόν Φιλόθεο καί τόν Ἀνατόλιο σ’ ἕνα ταξίδι στήν Ἀνατολή. Τούς κατήχησε καί ὅταν ἔφτασαν στή Νικομήδεια βαπτίστηκαν ἀπό τόν ἐπίσκοπο Νικομήδειας Ἄνθιμο, ὁ ὁποῖος τόν μέν Φιλόθεο χειροτόνησε πρεσβύτερο, τό δέ Εὐστάθιο διάκονο.
Μετά τόν θάνατο τῶν γονέων τους, καταγγέλθηκαν στόν Μαξιμιανό καί ἀφοῦ ὑπέστησαν φρικτά βασανιστήρια, τελικά ἀποκεφαλίστηκαν.
Ἅγιος Πρόκλος Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως (20 Νοεμβρίου)
πῆρξε ἄξιος μαθητής τοῦ μεγάλου διδασκάλου τῆς Ἐκκλησίας μας, Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου. Ὁ Πατριάρχης Ἀττικός (406 – 425) τόν ἔκανε διάκονο καί κατόπιν πρεσβύτερο. Ἐπειδή διακρινόταν γιά τήν παιδεία, τήν ἀρετή καί τήν διδακτική του ἱκανότητα, ἀγαπήθηκε θερμά ἀπ’ ὅλους τούς θαυμαστές τοῦ ἀξέχαστου διδασκάλου του καί ὑποστηριζόταν ἀπ’ αὐτούς γιά τόν Πατριαρχικό θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἀλλά ἡ ἀντίδραση τοῦ διεφθαρμένου κατεστημένου, ναυάγιζε τήν ὑποψηφιότητά του.
Ἀργότερα ὁ Πατριάρχης Σισίνιος, τό ἔτος 425, χειροτόνησε τόν Πρόκλο ἐπίσκοπο Κυζίκου. Λόγω ὅμως τῶν ἀνωμαλιῶν τῆς ἐπαρχίας, τήν ἐπισκοπή κατέλαβε κάποιος Δαλμάτιος. Ἀλλά ὁ Πρόκλος, χωρίς νά στεναχωρηθεῖ, ἐξακολούθησε τό κήρυγμα τοῦ θείου λόγου στήν Κωνσταντινούπολη.
Ὅταν πέθανε ὁ Πατριάρχης Μαξιμιανός (434) καί αὐτοκράτορας ἦταν ὁ Θεοδόσιος ὁ Β’, στόν θρόνο ἀνέβηκε πανηγυρικά ὁ Πρόκλος. Καί μάλιστα πρίν ἀκόμα θάψουν τόν Μαξιμιανό. Ἡ πρώτη φροντίδα τοῦ Πρόκλου ἦταν, ἡ ἀνακομιδή τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ Χρυσοστόμου ἀπό τά Κόμανα στήν Κωνσταντινούπολη.
Ἐπίσης, ἐπί τοῦ Πατριάρχου αὐτοῦ καθιερώθηκε καί ὁ τρισάγιος ὕμνος στίς ἐκκλησίες. Πατριάρχευσε δώδεκα χρόνια καί τρεῖς μῆνες.
Απεβίωσε τό 447.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Λυχνία ὡς δίπυρσος, τῶν θεϊκῶν δωρεῶν, ἀκτῖσι τῆς χάριτος, φωταγωγοῦσιν ἡμᾶς, Πατέρες οἱ ἔνθεοι, Πρόκλος τοῦ Βυζαντίου, ὁ σοφός Ποιμενάρχης, Γρηγόριος ὁ θεόφρων, Δεκαπόλεως γόνος· διό μετά προθυμίας, τούτοις προσέλθωμεν.
Κοντάκιον. Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἡ δυάς ἡ ἔνθεος, τῶν θεοφόρων Πατέρων, βιοτῆς ὀρθότητι, καί τῶν δογμάτων τῇ αἴγλῃ, φάναντες, δικαιοσύνης ἐν τῷ στεφάνῳ, ὤφθησαν, τῆς Ἐκκλησίας νυμφαγωγία, ὁ Γρηγόριος καί Πρόκλος, οὓς εὐφημοῦντες Χριστόν δοξάσωμεν.
Μεγαλυνάριον.
Ρήτωρ Ἐκκλησίας θεοειδής, Πρόκλε ἀνεδείχθης, Ἱεράρχης ὡς εὐκλεής, σκεῦος ἀρετῶν δέ, Γρηγόριε ὡράθης· διό τήν πολιτείαν ὑμῶν γεραίρομεν.
Ὅσιος Γρηγόριος ὁ Δεκαπολίτης (20 Νοεμβρίου)
ζησε τόν 9ο αἰώνα μ.Χ. καί καταγόταν ἀπό τήν Εἰρηνόπολη τῆς Δεκαπόλεως. Τήν χριστιανική ἀνατροφή του ὄφειλε πρῶτα στήν μητέρα του Μαρία, ἡ ὁποία μέ τή ζωντανή της πίστη στόν Χριστό, ἀνέθρεψε τό γιό της σύμφωνα μέ τίς ἐπιταγές τοῦ Εὐαγγελίου.
Ὁ Γρηγόριος ἔγινε μοναχός καί ἀγωνιζόταν ἔντονα γιά ἠθική τελειοποίηση. Ἐκεῖνο πού ἰδιαίτερα τόν διέκρινε, ἦταν ἡ καλλιέργεια τῆς ἐγκράτειας στόν ἑαυτό του. Τήν θεωροῦσε ἀπαραίτητη γιά τήν καθαρότητα τοῦ νοῦ καί τήν ἠθική κυριαρχία στή σάρκα. Καί σέ ὅσους τόν ρωτοῦσαν γιατί δίνει ἰδιαίτερη βαρύτητα σ’ αὐτήν τήν ἀρετή, ἀπαντοῦσε μέ τόν αἰώνιο λόγο τῆς Ἁγίας Γραφῆς: «Πᾶς ὁ ἀγωνιζόμενος πάντα ἐγκρατεύεται, ἐκεῖνοι μέν οὒν ἴνα φθαρτόν στέφανον λάβωσιν, ἡμεῖς δέ ἄφθαρτον». Καθένας, δηλαδή, πού ἀγωνίζεται, ἐγκρατεύεται σέ ὅλα, ἀκόμα καί στήν τροφή καί στό ποτό.
ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΝΕΑΝΙΚΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΙΩΝ
Τελέσθηκε σήμερα με την χάρη του Κυρίου μας για άλλη μία χρονιά ο Αγιασμός για την έναρξη των Νεανικών Συντροφιών του Ναού μας από τον υπεύθυνο Ιερέα της Νεότητας π. Μάξιμο.
Ο π. Μάξιμος ευλόγησε όλα τα παιδιά που προσήλθαν και φέτος με πολλή χαρά και κέφι και τους ευχήθηκε τονίζοντας: "μέσα στο Κατηχητικό όπου είναι ένας χώρος ηρεμίας, αναψυχής, ένας χώρος όπου θα μάθετε πράγματα ουσιαστικά, πράγματα που θα σας βοηθήσουν να διαμορφώσετε χαρακτήρα. Οι Κατηχητές θα προσπαθήσουν να σας δώσουν τα αναγκαία εφόδια για να ξετυλίξετε τον χαρακτήρα σας, για να δούμε τις δεξιότητές και τις ικανότητές σας και μέσα στην Εκκλησία να μάθετε χρήσιμα πράγματα για την ζωή, να μάθετε όσο περισσότερο μπορείτε, αυτά που έλεγε ο Πατροκοσμάς "γράμματα σπουδάγματα του Θεού τα πράγματα".
ΕΛΠΙΔΑ ΚΑΙ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑ
Ελπίδα σωτηρίας είναι η γλυκύτατη Μητέρα του Σωτήρα μας, η Παναγία. Όπως γέννησε τον Σωτήρα μας, μπορεί να «γεννήσει» και την σωτηρία μας. Αφού ο Σωτήρας δια μέσου αυτής ήλθε στη γη, γιατί να μην στέλνει και τη σωτηρία μέσω αυτής; Μεσίτευσε να πάρει ο Θεός Λόγος σάρκα, για να μπορέσει να θυσιαστεί «δι’ ημάς τους ανθρώπους και διά την ημετέραν σωτηρίαν». Αυτή του έδωσε το σώμα και το αίμα, που πρόσφερε θυσία για μας, για τη σωτηρία μας. Έγινε έτσι μεσίτρια της σωτηρίας μας. Όταν σκεπτόμαστε αυτό, θέλοντας και μη, έρχονται στο στόμα μας τα λόγια: «Και σε μεσίτριαν έχω προς τον φιλάνθρωπον Θεόν, μη μου ελέγξη τας πράξεις ενώπιον των αγγέλων. Παρακαλώ σε, Παρθένε, βοήθησαν με έν τάχει».
Αλλ’ ας στρέψουμε καλλίτερα την προσοχή μας στα λόγια ενός μεγάλου πατέρα της Εκκλησίας μας, του αγίου Γερμανού, πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, του ομολογητή. Λέγει ο άγιος Γερμανός: «Χάρις σ’ εσένα, Θεοτόκε, οι εξαιτίας των αμαρτιών τους πτωχοί είδαν τον πλούτο της καλοσύνης του Θεού. Ζήτησαν με τις πρεσβείες σου το έλεός Του και σώθηκαν. Η βοήθειά σου, Παναγία, είναι δυνατή και φέρνει σωτηρία. Η προστασία σου είναι ζωντανή. Οι πρεσβείες σου ζωή. Η σκέπη σου παντοτινή. Κανένας δεν μπορεί να γνωρίσει το Θεό, χωρίς εσένα. Κανένας δεν σώζεται χωρίς τις ικεσίες σου. Κανείς δεν ελεείται δωρεάν, χωρίς τη μεσιτεία σου.
ΜΗΝ ΠΛΗΓΩΝΕΣΑΙ ΑΝ ΔΕ ΣΕ ΑΓΑΠΟΥΝ, ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ!
Η αγάπη είναι το επιστέγασμα και η βάση. Αυτή σκεπάζει όλες τις αρετές. Είναι η ασφάλεια και η σιγουριά ότι πας καλά. Διότι, αν όλα αυτά τα κάνεις χωρίς αγάπη, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, δεν έχει νόημα. Διότι όλα αυτά τα βρίσκεις κι αλλού:σε αρχαίους φιλοσόφους, ρήτορες, ιδρυτές διαφόρων φιλοσοφικών συστημάτων. Είχαν τιθασεύσει, ίσως, το εγώ τους, δεν έπιναν πολύ, δεν έτρωγαν, δεν κοιμούνταν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είχαν κι αγάπη,
Αγάπη να ΄χεις. Αγάπη να βγάζεις. Αγάπη ν΄αφήσεις. Κι όσοι θα έρχονται έπειτα από χρόνια κοντά στον τάφο σου και θα σε θυμούνται και θα σε φέρνουν στη σκέψη και στο μυαλό τους, θα λένε:"Α, αυτός ο άνθρωπος είχε αγάπη. Είχε καλοσύνη. Σε κανέναν δεν είπε κάτι κακό ούτε κράτησε σε κάποιον κακία. Λόγο για κάποιον δεν είπε. Δεν τον θυμάμαι να κατηγόρησε, να κατέκρινε. Ποτέ. Τα χέρια του, συνέχεια ελεημοσύνες. Το στόμα του έσταζε μέλι. Τα μάτια του, πάντα γεμάτα δάκρυα απ΄ τον πόνο των ανθρώπων. Τα πόδια του πήγαιναν συνέχεια εδώ κι εκεί, σε αρρώστους και βασανισμένους" .
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ;
Του Μακαριστού Αγιορείτου Μοναχού Μωϋσέως
Η Εκκλησία δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα, αλλά θεοϊδρυτη οικοδομή. Η Εκκλησία δε σώζεται αλλά σώζει όσους θέλουν. Δεν κάνει επίδειξη ισχύος και δυνάμεως. Ανέχεται, υπομένει καλύτερα. Την διώκουν αλλά δεν διώκει.....
Είναι φιλεύσπλαχνη μητέρα και γνωρίζει μόνο να αγαπά. Ο κόσμος δεν γνωρίζει την αξία της γι΄ αυτό αδιαφορεί ή και την κτυπά. Η αγκάλη της Εκκλησίας έχει αίγλη, θέρμη και εύρος. Μέσα της χωρά και αναπαύει όλους τους μετανοημένους.....
Η Εκκλησία ξέρει μόνο να αγαπά. Δεν δυσκολεύεται καθόλου να υποδεχθεί το απομακρυσμένο τέκνο της, αν θελήσει να την πλησιάσει. Δεν το μαλώνει, δεν το επιτιμά, δεν του φωνάζει, δεν το κάνει να περιμένει, το αγκαλιάζει αμέσως, το καταφιλά. Τέτοια Εκκλησία έχουμε, μάνα φιλόστοργη, καταδεκτική. Η Εκκλησία κινείται στον κόσμο αλλά δεν είναι εκ του κόσμου τούτου.......
Κάθε φορά που επιχειρήθηκε να δοθεί στην Εκκλησία κοσμική δύναμη, είχαμε εκτροπή από την αποστολή της και αποτυχία από τον προορισμό της. Η Εκκλησία θα μπορούσαμε να πούμε είναι ένα φαρμακείο, θεραπευτήριο και ησυχαστήριο. Θεωρούν ότι η Εκκλησία είναι υπερβολική, δύσκολη, απαιτητική, απαρχαιωμένη, όλο απαγορεύσεις, δικαιολογεί μόνο τους άλλους......
