Σύναξις Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Παραμυθίας (21 Ιανουαρίου)
τιμία καί πανυπέρτιμος Εἰκόνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς «Παραμυθίας» βρίσκεται στήν Ἱερά Μονή Βατοπαιδίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους.
Κάποτε, κατά τή διάρκεια τῆς νύκτας, ἀποβιβάστηκαν πειρατές στήν παραλία τῆς Μονῆς καί κρύφτηκαν ἔξω ἀπ᾿ αὐτήν, στούς θάμνους, ἀναμένοντας νά ἀνοίξει τό πρωῒ ἡ πύλη γιά νά ἐπιδράμουν καί νά τή λεηλατήσουν. Οἱ Μοναχοί μετά τήν ἀπόλυση τοῦ Ὄρθρου ἀνυποψίαστοι ἐπέστρεψαν στά κελλιά τους, ἐκτός ἀπό τόν Ἡγούμενο, ὁ ὁποῖος παρέμεινε στό Καθολικό προσευχόμενος, ὅταν ξαφνικά ἄκουσε φωνή ἀπό τήν Εἰκόνα τῆς Θεοτόκου, πού ἔλεγε· «Μήν ἀνοίξετε σήμερα τίς πύλες τῆς Μονῆς ἀλλά ἀνεβεῖτε στά τείχη γιά νά ἀποκρούσετε τούς πειρατές». Ὁ Ἡγούμενος ἔκπληκτος κοίταξε τήν ἁγία Εἰκόνα, ἀπό τήν ὁποία προῆλθε ἡ φωνή, καί εἶδε τό ἑξῆς παράδοξο θέαμα. Τό πρόσωπο τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου ἦταν ζωντανό, τό ἴδιο καί τό πρόσωπο τοῦ Κυρίου. Ὁ Κύριος στρέφοντας τό κεφάλι του πρός τό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου καί καλύπτοντας μέ τό χέρι του τά χείλη της, ἔλεγε πρός αὐτήν· «Μή πεῖς, Μητέρα, τίποτα σέ αὐτούς, ἀλλά ἄφησέ τους νά τιμωρηθοῦν, ὅπως τούς ἀξίζει». Ἀλλά ἐκείνη μέ τό χέρι της ἀπομάκρυνε ἀπό τά χείλη της τό χέρι τοῦ Κυρίου καί στρέφοντας πρός τά δεξιά τήν κεφαλή της ἐπανέλαβε τά ἴδια λόγια.
Τότε ἔντρομος ὁ Ἡγούμενος κάλεσε τήν Ἀδελφότητα καί τούς ἀνακοίνωσε τά συμβάντα. Ὅταν δέ οἱ Μοναχοί παρατήρησαν τήν ἱερά Εἰκόνα διαπίστωσαν ὅτι τά πρόσωπα τοῦ Κυρίου καί τῆς Θεοτόκου, καθώς καί ὅλη ἡ περιγραφή καί ὁ σχηματισμός τῆς Εἰκόνας, εἶχαν ἀλλάξει καί παραμείνει στή στάση πού σχηματίστηκε τή στιγμή τῆς δευτέρας ἐκφωνήσεως τῆς Θεοτόκου πρός τόν Ἡγούμενο, ὅταν δηλαδή Ἐκείνη εἶχε στρέψει τό πρόσωπό της πρός τά δεξιά καί μέ τό χέρι της ἀπομάκρυνε τό χέρι τοῦ Υἱοῦ της ἀπό τά χείλη της. Τότε οἱ Μοναχοί βεβαιώθηκαν γιά τήν ἀλήθεια τῶν λόγων τοῦ Ἡγουμένου καί ἀφοῦ πρῶτα εὐχαρίστησαν τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο γιά τή σωτηριώδη πρόνοια καί προστασία της, ἀνέβηκαν στά τείχη καί ἀπέκρουσαν τούς πειρατές.
Ἡ θαυματουργός αὐτή Εἰκόνα τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου βρίσκεται σήμερα στό ὁμώνυμο παρεκκλήσιο, ἐπί τοῦ δεξιοῦ τοίχου τοῦ χοροῦ. Τό πρόσωπο τῆς Ἀειπαρθένου Μητέρας τοῦ Κυρίου ἐκφράζει ἱλαρότητα, συμπάθεια καί ἀγάπη καί τό βλέμμα της πνέει ἐπιείκεια, πραότητα καί εὐσπλαγχνία. Τά χείλη της ἐκφράζουν σεμνό μειδίαμα, προσφώνημα καί παρηγορία, γι᾿ αὐτό καί ὀνομάστηκε «Παραμυθία». Ἀντίθετα τό πρόσωπο τοῦ Κυρίου παρουσιάζεται ἀπειλητικό, ἡ κίνηση τῆς ὀργῆς εἶναι ἐμφανεστάτη, καί τό βλέμμα του γεμᾶτο αὐστηρότητα καί ἀδυσώπητη κρίση.
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος α’. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
Παραμύθιον θεῖον καί προπύργιον ἄσειστον, τήν σεπτήν σου Εἰκόνα, Θεοτόκε κεκτήμεθα· ἐκ ταύτης γάρ παρέχεις μυστικῶς, ἡμῖν παραμυθίαν καί ἰσχύν, τοῖς ἐν πίστει ἐκβοῶσί σοι ἐκ ψυχῆς, Παραμυθία Δέσποινα· δόξα τοῖς θαυμασίοις σου Ἁγνή, δόξα τῇ σῇ χρηστότητι, δόξα τῇ πρός ἡμᾶς παραμυθίᾳ Ἄχραντε.
Κοντάκιον. Ἦχος πλ. δ’. Τῇ ὑπερμάχῳ.
Τῇ κραταιᾷ σου προστασία καταφεύγοντες
Παραμυθία Θεοτόκε Ἀειπάρθενε
Ἀπό πάσης ἐκλυτρούμεθα ἐπηρείας.
Ἀλλ’ ὡς βρύσις συμπαθείας ἀνεξάντλητος
Παραμυθήσαι ἡμᾶς ἐν περιστάσεσι
Τούς βοῶντάς σοι· χαῖρε πάντων βοήθεια.
Μεγαλυνάριον.
Βρύει ἡ Εἰκών σου ἡ ἱερά, κρουνούς συμπαθείας, μυστικῇ σου ἐπισκοπῇ, καί παραμυθεῖται, τούς πίστει προσιόντας· διό Παραμυθία, σέ μεγαλύνομεν.
Ὅσιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής (21 Ιανουαρίου)
Ὅσιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής καταγόταν ἀπό ἐπιφανή οἰκογένεια καί γεννήθηκε στήν Κωνσταντινούπολη τό ἔτος 580 μ.Χ. Ἔλαβε τή συνήθη ἐγκυκλοπαιδική μόρφωση καί ἐπιδόθηκε ἰδιαίτερα στή σπουδή τῆς φιλοσοφίας. Ὑπό τοῦ αὐτοκράτορος Ἡρακλείου (610 – 641 μ.Χ.) προσελήφθη ὡς ἀρχιγραμματεύς αὐτοῦ. Παρέμεινε στή θέση αὐτή γιά λίγα μόνο χρόνια, ἀλλά διατήρησε τίς σχέσεις του καί ἀλληλογραφία μέ πρόσωπα τοῦ δημόσιου βίου.
Ἀφοῦ παραιτήθηκε, τό 614 μ.Χ., ἀπό τό ἀξίωμα τοῦ ἀρχιγραμματέως, ἐγκατέλειψε τόν κόσμο καί ἀκολούθησε τόν μοναχικό βίο. Ἀσκήτεψε σέ μονή τῆς Χρυσουπόλεως, πού βρισκόταν ἔναντι τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί διετέλεσε ἡγούμενος αὐτῆς. Ἐκεῖ ἀπέκτησε ὡς μαθητή τόν Ἀναστάσιο, ὁ ὁποῖος τόν ἀκολούθησε σέ ὅλη του τή ζωή.
Σύμφωνα μέ τήν διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Μαξίμου ἡ ἐργασία τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καί ἡ συμμόρφωση τοῦ βίου τοῦ ἀνθρώπου πρός τήν Θεία διδασκαλία ἀποτελοῦν βάση στερεά, ἐπί τῆς ὁποίας θά οἰκοδομηθεῖ ἡ πνευματική ἀνύψωση τοῦ νοῦ. Πρῶτο βῆμα γιά τόν σκοπό αὐτό ἀποτελεῖ ἡ ἀπόδυση ἀπό τό νοῦ ὅλων τῶν παθῶν πού τόν ἐνοχλοῦν, τά ὁποία ἔχουν τήν βάση καί τήν ἀφορμή τους στό σῶμα.
Ὅσιος Μάξιμος ὁ Γραικός (21 Ιανουαρίου)
Ἅγιος Μάξιμος ὁ Γραικός γεννήθηκε στήν Ἄρτα περί τό ἔτος 1470. Τό κατά κόσμο ὄνομά του ἦταν Μιχαήλ Τριβώλης καί ἀνῆκε στή μεγάλη οἰκογένεια τῶν Τριβωλῶν, πού οἱ ρίζες της ἔφταναν μέχρι τούς Παλαιολόγους. Ἡ οἰκογένειά του, ἡ ὁποία ζοῦσε ἀρχικά στή Λακεδαιμόνα, πῆγε στήν Κέρκυρα καί ἀπό ἐκεῖ στήν Ἄρτα, ὅπου ἐγκαταστάθηκε. Ὁ Ὅσιος ἔμαθε τά πρῶτα του γράμματα στήν Ἄρτα καί στήν Κέρκυρα, μέ τή φροντίδα τοῦ πατέρα του Μανουήλ καί συνέχισε τίς σπουδές του σέ γνωστά εὐρωπαϊκά πανεπιστήμια, ὅπως τῆς Πάδοβας, τῆς Φλωρεντίας, τῶν Παρισίων καί ἀλλοῦ.
Στίς ἀρχές τοῦ 16ου αἰώνα μ.Χ. ἔρχεται στή Μονή Βατοπαιδίου τοῦ Ἁγίου Ὄρους, κείρεται μοναχός, μέ τό ὄνομα Μάξιμος, καί ἐπιδίδεται στή μελέτη καί στήν ἄσκηση. Στή μονή ἐγκαταβιοῦσε καί ὁ λόγιος πρώην Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Νήφων ὁ Β’ (1486 – 1489, 1497 – 1498, 1502). Οἱ συζητήσεις του μέ τόν Ἅγιο Νήφωνα († 11 Αὐγούστου) τόν βοήθησαν νά κατανοήσει βαθύτερα τό ὀξύ ἀντιλατινικό πνεῦμα τοῦ Ὀρθόδοξου μοναχισμοῦ.
Ἁγία Ἁγνὴ ἡ Μάρτυς (21 Ιανουαρίου)
Ἁγία Μάρτυς Ἁγνή καταγόταν ἀπό τή Ρώμη καί ἀπό γενεά λαμπρή καί ἔνδοξη. Ἐπειδή ζοῦσε μία ζωή ἁγνή καί καθαρή, δηλαδή ἦταν πραγματικά αὐτό πού δήλωνε τό ὄνομά της, ἁγνή, πολλές γυναῖκες τήν θαύμαζαν καί πήγαιναν κοντά της. Τότε ἡ Ἁγία εὕρισκε τήν εὐκαιρία καί τίς δίδασκε τήν Χριστιανική ἀλήθεια καί τίς προέτρεπε νά πιστέψουν στόν Χριστό, ὡς τόν μόνο Ἀληθινό Θεό καί Αὐτόν μόνο νά λατρεύουν.
Οἱ δραστηριότητες αὐτές τῆς Ἁγίας Ἁγνῆς ἔφθασαν στά αὐτιά τοῦ εἰδωλολάτρη ἄρχοντα. Ἐκεῖνος ἐξοργίσθηκε πολύ καί διέταξε νά τή συλλάβουν ἀμέσως. Μόλις τήν ὁδήγησαν μπροστά του, τήν προέτρεψε νά θυσιάσει στά εἴδωλα, ἀλλιῶς θά τήν παραδώσει σέ πορνεῖο. Ἐκείνη ὅμως ἀρνήθηκε κατηγορηματικά, λέγοντάς του: «Οὔτε στούς θεούς σου θά θυσιάσω, οὔτε μέ ἐνδιαφέρει τό ἂν θά μέ παραδώσεις σέ πορνεῖο. Πιστεύω μέ βεβαιότητα ὅτι ὁ Θεός μου θά μέ διασώσει ἀπό μία τέτοια ἀτίμωση».
Ἅγιος Νεόφυτος ὁ Μάρτυρας (21 Ιανουαρίου)
Ἅγιος Μάρτυς Νεόφυτος καταγόταν ἀπό τή Νίκαια τῆς Βιθυνίας τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καί γεννήθηκε ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς, τόν Θεόδωρο καί τήν Φλωρεντία. Ἔζησε κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.).
Ἀπό μικρή ἡλικία κατέφυγε στόν Ὄλυμπο, ὅπου ἀσκήτευε σέ ἕνα σπήλαιο. Λίγο ἀργότερα κατεβαίνει ἀπό τό ὄρος, ὕστερα ἀπό θεία ἐντολή, γιά νά χαιρετίσει τούς γονεῖς του. Μέ τήν εὐκαιρία αὐτή προσφέρει στούς φτωχούς τῆς γενέτειράς του ἕνα μέρος ἀπό τήν περιουσία τῶν γονέων του καί ἐπιστρέφει πάλι στό σπήλαιο τοῦ Ὀλύμπου.
Κατά τό δέκατο πέμπτο ἔτος τῆς ἡλικίας του, συνοδευόμενος καί βοηθούμενος ἀπό Ἀγγέλους, παρουσιάσθηκε ἐνώπιον τοῦ ἡγεμόνα Δεκίου. Παρά τό νεαρό τῆς ἡλικίας του, δέν δείλιασε μπροστά στόν ἡγεμόνα, ἀλλά ὁμολόγησε μέ παρρησία τήν πίστη του στόν Χριστό. Τότε ἐκεῖνος τόν παρέδωσε στούς δημίους, οἱ ὁποῖοι τόν ἔβαλαν μέσα σέ κλίβανο. Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ὅμως τόν διέσωσε. Στήν συνέχεια τόν ἔριξαν στά θηρία, ἀλλά καί αὐτά δέν τόλμησαν νά τόν πλησιάσουν. Τέλος, τόν σκότωσαν διά ξίφους.
Ἅγιοι Εὐγένιος, Οὐαλεριανός, Κάνδιδος καὶ Ἀκύλας οἱ Μάρτυρες (21 Ιανουαρίου)
ἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Εὐγένιος, Οὐαλεριανός, Κάνδιδος καί Ἀκύλας μαρτύρησαν κατά τούς χρόνους τοῦ Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ.) καί Μαξιμιανού (285 – 305 μ.Χ.), στά τέλη τοῦ 3ου αἰώνα μ.Χ. Ὁ Εὐγένιος καταγόταν ἀπό τήν Τραπεζούντα, ὁ Οὐαλεριανός ἀπό τήν Ἐδίσκη, ὁ Κάνδιδος ἀπό τή Σολωχαίνη καί ὁ Ἀκύλας ἀπό τή Γορδαίνη.
Αὐτοί λοιπόν οἱ Ἅγιοι, ὅταν ξέσπασε ὁ διωγμός κατά τῶν Χριστιανῶν, κρύβονταν στά ὄρη τῆς Τραπεζοῦντος. Ἕνα βράδυ, μετά ἀπό προσευχή καί ἐπικαλούμενοι τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, πῆγαν στό ναό τῶν Ἐθνικῶν καί κατέστρεψαν τό εἴδωλο τοῦ ψεύτικου θεοῦ Μίθρα.
Ὁ ἔπαρχος Σατάλων Λυσίας, τούς καταδίωξε καί κατόρθωσε νά συλλάβει τούς τρεῖς, τόν Οὐαλεριανό, τόν Κάνδιδο καί τόν Ἀκύλα. Μετά τή σύλληψη, τούς διέταξε νά ἀρνηθοῦν τόν Χριστό. Ἐκεῖνοι ὅμως ἔμειναν ἀκλόνητοι στήν πίστη τους καί μέ παρρησία δήλωσαν τήν ἀφοσίωσή τους στόν Κύριο.
Τότε ὁ ἔπαρχος τούς ἐξόρισε σέ ἕνα στενό φρούριο τῆς χώρας τῶν Λαζῶν, τό ὁποῖο ὀνομαζόταν Πιττυοῦς. Ἀλλά καί μέσα στήν φυλακή ἔμειναν σταθεροί στήν πίστη τους. Γι’ αὐτό τούς μετέφεραν στήν Τραπεζούντα καί κατά τήν διαταγή τοῦ Λυσία τούς ὑπέβαλαν σέ φρικτά βασανιστήρια. Ἀρχικά τούς ξέσχισαν τίς σάρκες μέ βούνευρα. Στή συνέχεια, ἀφοῦ τούς κρέμασαν, τούς ἄνοιξαν μέ σιδερένια νύχια βαθιές πληγές στά σώματά τους καί τίς ἔκαιγαν μέ ἀναμμένες λαμπάδες.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ;
Του Μακαριστού Αγιορείτου Μοναχού Μωϋσέως
Η Εκκλησία δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα, αλλά θεοϊδρυτη οικοδομή. Η Εκκλησία δε σώζεται αλλά σώζει όσους θέλουν. Δεν κάνει επίδειξη ισχύος και δυνάμεως. Ανέχεται, υπομένει καλύτερα. Την διώκουν αλλά δεν διώκει.....
Είναι φιλεύσπλαχνη μητέρα και γνωρίζει μόνο να αγαπά. Ο κόσμος δεν γνωρίζει την αξία της γι΄ αυτό αδιαφορεί ή και την κτυπά. Η αγκάλη της Εκκλησίας έχει αίγλη, θέρμη και εύρος. Μέσα της χωρά και αναπαύει όλους τους μετανοημένους.....
Η Εκκλησία ξέρει μόνο να αγαπά. Δεν δυσκολεύεται καθόλου να υποδεχθεί το απομακρυσμένο τέκνο της, αν θελήσει να την πλησιάσει. Δεν το μαλώνει, δεν το επιτιμά, δεν του φωνάζει, δεν το κάνει να περιμένει, το αγκαλιάζει αμέσως, το καταφιλά. Τέτοια Εκκλησία έχουμε, μάνα φιλόστοργη, καταδεκτική. Η Εκκλησία κινείται στον κόσμο αλλά δεν είναι εκ του κόσμου τούτου.......
Κάθε φορά που επιχειρήθηκε να δοθεί στην Εκκλησία κοσμική δύναμη, είχαμε εκτροπή από την αποστολή της και αποτυχία από τον προορισμό της. Η Εκκλησία θα μπορούσαμε να πούμε είναι ένα φαρμακείο, θεραπευτήριο και ησυχαστήριο. Θεωρούν ότι η Εκκλησία είναι υπερβολική, δύσκολη, απαιτητική, απαρχαιωμένη, όλο απαγορεύσεις, δικαιολογεί μόνο τους άλλους......
ΜΑΚΑΡΙΟΣ ΟΣΤΙΣ ΤΑΠΕΙΝΩΣΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΝ ΤΟΥ ΩΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙΟΝ
Σας έστειλα μια επιστολή, όπου έγραφα ολίγα περί παραδείσου. Πιστεύω πως θα χαρήκατε. Αχ, και που να βλέπατε ολίγον από τον παράδεισο! Και να ακούγατε και κάτι από ό,τι ψάλλουν οι γλυκείς άγγελοι, που λάμπουν από φως ουράνιον και ευωδιάζουν παραδεισένια! Αχ, τι ομορφιά και τι κάλλος! Δυστυχώς ημείς έχομεν μεσάνυκτα από όλα αυτά. Εκεί λάμπουν όλα από ευτυχία χωρίς μέτρον. Και ο θρόνος του Χριστού τι σου λέγει! Κάθεται ο Δεσπότης Χριστός επί θρόνου και από το φως Του δεν ημπορεί κανείς να διακρίνει το ιερον και γλυκύτατον πρόσωπόν Του. Α! τι γλύκα και τι ομορφία! Τι ωραιότερον τούτου! Αυτός είναι ο πραγματικός παράδεισος, η θεωρία του προσώπου του Ιησού μας! Δόξα, Κύριε, τω Σταυρώ σου και τη Αναστάσει σου. Ω βάθος σοφίας Θεού! Ω μυστήρια της τρισηλίου Θεότητος! Μακάριος όστις ταπεινώση τον εαυτόν του ως το παιδίον υπακούων εν ακακία ψυχής εις όλα τα προστασσόμενα δι' αγάπην Θεού! Και αλλοίμονον εις εκείνον ο οποίος θα κρατήση τον εγωισμό του, ως εγώ, οποίων θείων δωρεών θα στερήση τον εαυτόν Του!
