Κύριε,
ήρθε πάλι η ώρα να σταθώ μπροστά Σου..... όχι όμως με την χαρά του παιδιού, που έπραξε όλη την ημέρα εκείνα που του ζήτησε ο Πατέρας. Όχι με την δίκαιη καύχηση ότι "τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι....". Έρχομαι με τα φτερά τσακισμένα και το βλέμμα χαμηλά. Βλέπω την πνευματική μου φτώχεια, την στενή μου καρδιά, τις ελλείψεις και τα λάθη.....
Αδικημένε Κύριε, συγχώρησέ με!
Προδoμένε Χριστέ, ελέησέ με!
Αυτό που ήθελες να βιώσω, δεν το βίωσα. Κι αυτό που περίμενες από μένα, δεν το ἐπραξα. Δεν Σ΄αγάπησα, Κύριε, με την καρδιά μου. Σ΄αγάπησα μόνο με τα λόγια μου. Κι η θέση μου μέσα στο στράτευμά Σου αμφιλεγόμενη κι αμφίσημη....
Σαν λερωμένο κερί η ζωή μου.... που φωτίζει λίγο και στάζει πολύ. Κι οι σταγόνες μένουν πάνω του κι αλλάζουν την μορφή του. Λερώνουν ακόμα και το κηροπήγιο. Σαν λερωμένο κερί..... που το φιτίλι μαζί με τήν φλόγα βγάζει μαύρο καπνό..... Δεν το περίμενες από μένα, Κύριε! Το ξέρω. Κι εγώ απορώ με τον εαυτό μου.....
Και τώρα; Ο χρόνος περνά. Το ύψος του κεριού, αργά αλλά σταθερά, λιγοστεύει.
Ας πάρω την απόφαση να το φροντίσω,
να το καθαρίσω μ΄επιμέλεια, πριν φτάσει το τέλος.
Ας νοιαστώ επιτέλους και γι αυτό, όπως νοιάζομαι για τόσα και τόσα....
Κι ας Σου το παραδώσω πάλι, έτσι όπως θέλεις κάθε κερί,
που καίει για Σένα..... όμορφο, καθαρό, αγιασμένο.
πηγή:"ΛΥΔΙΑ Ιούλιος 2016"